Niemcy: Wąskotorowe lokomotywy z 1940 wciąż w planowym ruchu

Wąskotorowa sieć Mügelner Netz w Saksonii to jedna z dość licznych w Niemczech kolei wąskotorowych o sporym znaczeniu turystycznym. Malowniczą trasę biegnącą z Oschatz przez Mügeln do maleńkiego Glossen – pozostałość dawnego systemu odnóg rozchodzących się z Mügeln, gdzie znajduje się baza kolejki – pokonać można jednym z dość często uruchamianych pociągów prowadzonych parowozem. Takie kursy realizowane są zazwyczaj podczas jednego lub dwóch weekendów w miesiącu, np. za tydzień z okazji jarmarku świątecznego w Mügeln.

Cały używany szlak można przejechać jednak także w dni robocze. Prywatne przedsiębiorstwo Döllnitzbahn GmbH, które zarządza od 1993 roku kolejką, skupia się bowiem w dużej mierze od początku istnienia na prowadzeniu normalnego, nieturystycznego ruchu planowego. Choć od 2001 roku nie kursują tu pociągi towarowe, codzienną pracę zapewniają pociągi szkolne.

Z czterech par kursów dziennie dwie obsługują tylko odcinek Oschatz – Mügeln, jedna wydłużona jest na terenie tego ostatniego do przystanku Altmügeln w starej części miasta, a jedna uruchamiana jest w pełnej relacji do Glossen. Połączenia te realizowane są od poniedziałku do piątku, a wszystkie pociągi prowadzone są trakcją spalinową. Mimo tego wykorzystywany tam tabor również uznać należy za historyczny i interesujący nie mniej niż wyjeżdżający w soboty i niedziele parowóz.

Do szkoły lokomotywą z czasów wojny

Kolej eksploatuje bowiem dwa wąskotorowe spalinowozy bardzo krótkiej przedwojennej serii 2091 austriackich kolei ÖBB. W 1936 roku zakłady Simmeringer Maschinen- und Waggonbaufabrik wyprodukowały siedem takich maszyn na tor 760 mm (sieć w Mügeln ma rozstaw 750 mm), kolejnych – i ostatnich – pięć powstało już w czasie II wojny światowej. Oba egzemplarze prowadzące dziś szkolne pociągi w Saksonii pochodzą z 1940 roku i przyjechały do Niemiec odpowiednio w 1997 i w 2001 roku.

Lokomotywy wyróżnia nietypowy układ osi 1'Bo1' i bardzo niestandardowe pierwotne przeznaczenie. Skonstruowano je bowiem, podobnie jak np. sporo większe maszyny De4/4 ze Szwajcarii, jako posiadające wydzieloną przestrzeń do przewozu dużego bagażu. Rozwiązanie to nie było jednak stosowane często już na macierzystej kolei austriackiej i nie jest wykorzystywane w Mügeln.

Drugie życie lokomotyw z polskich kolejek cukrowniczych

Spalinowozy z Austrii nie są jedynymi lokomotywami sprowadzonymi przez Döllnitzbahn z zagranicy. Dużą ciekawostką w latach 90. zeszłego stulecia było wprowadzenie do ruchu polskich maszyn serii Lyd2. Na saksońską sieć w połowie lat 90. trafiły dwie takie lokomotywy – Lyd2-71 z cukrowni Nakło i Lyd2-102 z cukrowni Gosławice. Pierwsza z nich wymagała zmany wózków na szersze, w Nakle tor miał bowiem szerokość 600 mm. Żadna z rumuńskich „lydek” z polskim rodowodem nie pracuje tu jednak do dziś – jedna została sprzedana do Zittau, drugą przed laty wyłączono z eksploatacji.

Dobrą informacją dla chcących zobaczyć austriackie lokomotywy w planowym ruchu jest honorowanie przez Döllnitzbahn sieciowych biletów landowych, które pozwalają niedrogo dostać się koleją normalnotorową z granicy z Polską do początkowej stacji Oschatz. Niewygórowane są też ceny biletów jednorazowych – przejazd w pełnej relacji (16 km) kosztuje 3 euro. Niewiele droższe są też okazjonalne przejazdy z parowozem.


Korzystałem m.in. ze strony internetowej stowarzyszenia Wilder Robert (http://www.wilder-robert.de).