Nieoczywista korzyść z rowerów liczona w miliardach dolarów

Badania londyńskich naukowców, o których poinformował London Evening Standard a za nim branżowy serwis rowerowy Momentum Mag, dowodzą, że Brytyjczycy, którzy dojeżdżają do pracy rowerem, czterokrotnie częściej wypełniają zalecane przez WHO minimum 150 minut ćwiczeń tygodniowo. Gdy skupili się na londyńczykach wyszło im, że ci sześciokrotnie częściej wypełniają zalecane minimum. Nic w tym dziwnego, bo gdy przeciętny człowiek usłyszy o regularnych ćwiczeniach, od razu przychodzi mu do głowy bieganie, siłownia, itp. Tymczasem rowerzyści tę normę wypełniają w drodze do pracy.

Rowerem zdrowiej

Wyciąganie z powyższego dość ogólnego wniosku, że są sześć razy bardziej zdrowi wydaje się nieco naciągane, ale już fakt, że rowerzyści są zdrowsi niż reszta zdaje się być oczywisty. Jasne, że są narażeni np. na potrącenie przez samochód, czy spaliny na ruchliwych ulicach, co może odbić się na zdrowiu (to zarzuty, które pojawiły się po publikacji badań), ale to ryzyko tak małe w stosunku do korzyści z pedałowania do pracy, że nieistotne.

Z przytoczonych przez wspomniany Momentum Mag innych badań, tym razem WHO, wynika, że ponad 31 proc. dorosłych osób na świecie (badania kilka lat temu przeprowadzono w 122 krajach, posługując się trzema różnymi definicjami aktywności fizycznej) w ogóle nie ćwiczy. Ten wskaźnik jest wyższy w obu Amerykach i wschodniej części regionu Morza Śródziemnego, rośnie wraz poziomem zamożności w danym kraju, z wiekiem, a także jest wyższy u kobiet niż u mężczyzn.

Dla państw to konieczność wydawania dużych pieniędzy na służbę zdrowia i leczenie chorób wynikających z braku aktywności. W ich interesie jest więc zachęcanie obywateli do tego, by się ruszali. O ile jednak państwo raczej nie może zmusić obywateli do pójścia na siłownię, czy zapisania się do klubu sportowego, to już rozbudowywanie infrastruktury rowerowej i przepisy ułatwiające życie rowerzystom, są pośrednio działaniem zachęcającym do aktywności. Bo przecież nie tylko drogi rowerowe i cała związaną z tym infrastrukturę buduje się dla rosnącej liczby rowerzystów, ale następuje też sprzężenie zwrotne – im lepsza infrastruktura tym więcej osób i chętniej z niej korzysta.

Portland zaoszczędzi miliardy

To przekłada się na konkretne pieniądze. Glenn Stewart, lider zespołu, który przygotował wspomniane na wstępie badanie o brytyjskich rowerzystach, szacuje, że 70 proc. wydatków National Health Service, czyli brytyjskiej służby zdrowia dotyczy długoterminowego leczenia chorób, a od 20–40 proc. z tej sumy mogłoby zostać zaoszczędzone, gdyby wzrosła aktywność fizyczna w Wielkiej Brytanii.

Jeszcze mocniej przemawiające do wyobraźni wyniki miało badanie Thomasa Gotschi’ego z Uniwersytetu w Zurychu. Spróbował oszacować wszystkie zyski jakie amerykańskie Portland osiągnie do 2040 r. dzięki planowanej i spodziewanej, przy utrzymaniu obecnej polityki, rozbudowie infrastruktury rowerowej. Wszystkie, czyli nie tylko proste oszczędności w służbie zdrowia, ale też np. statystyczny „zysk z życia” osób, które z racji wspomnianych inwestycji nie umrą (bo będą zdrowsi, nie zginą w wypadkach, etc.). Wyliczył, że inwestycje w wysokości od 138 do 605 mln dol. przełożą się na oszczędności w służbie zdrowia w proporcji 1:1 (388–594 mln dol.), a poza tym na oszczędności np. jeśli chodzi o wydatki na paliwo (143–218 mln dol.), a szacowany „zysk z życia” wyniesie w tym czasie między 7 a 12 mld dol.

Jeśli więc nawet uznać, że brytyjskie tytuły zbyt ochoczo uprościły wnioski z ciekawych przecież wyników badań, to podstawowy wynik jest jasny. Rower nie tylko jest zdrowszym rozwiązaniem dla rowerzysty. Rower jako polityka miasta lub państwa po prostu się opłaca.