Informacja na Rondzie Mogilskim w Krakowie do poprawy

Węzły przesiadkowe mogą stanowić o sprawności całego systemu transportowego. Prawidłowo zaprojektowane punkty przesiadkowe w mieście podnoszą atrakcyjność transportu zbiorowego. Jeśli są one zaprojektowane nieprawidłowo, obniżają komfort podróży i w rezultacie mogą doprowadzić do odejścia pasażerów od transportu publicznego na rzecz prywatnego. Dobrym przykładem takiego węzła jest Rondo Mogilskie w Krakowie. Choć przebudowa pozwoliła na wzrost bezpieczeństwa pasażerów i niezawodności transportu tramwajowego, szereg aspektów wymaga dopracowania.

Rondo Mogilskie do poprawy

Krystian Banet, przedstawiciel Koła Naukowego Systemów Komunikacyjnych, student Politechniki Krakowskiej uważa, że Rondo Mogilskie w Krakowie, pomimo wielu zalet, posiada szereg niedogodności. Oczywiste jest, że wad projektowych nie da się naprawić, ale problemom z informacją pasażerską czy usługami da się załatwić dość niskim kosztem.

Rondo Mogilskie w Krakowie jest jednym z największych węzłów komunikacyjnych w mieście. Zaletą węzła jest to, że przebiega przez niego dużo linii tramwajowych i autobusowych, dziennych i nocnych. W stałym układzie sieci z Ronda Mogilskiego korzysta aż 96 tramwajów w ciągu godziny i niemal 80 autobusów. To również ważny punkt w sieci Krakowskiego Szybkiego Tramwaju.

– Po przebudowie Ronda Mogilskiego pogorszeniu uległa dostępność węzła, mianowicie piesi są zmuszeni do kilkukrotnego pokonywania różnicy poziomów. Co prawda są do dyspozycji pochylnie i schody ruchome, ale schody ruchome są często tylko z nazwy. Same przesiadki nie odbywają się pod zadaszeniem. W obrębie węzła nie znajdziemy toalety ani punktu małej gastronomii – zauważa Krystian Banet.

Duże odległości międzyprzystankowe

Przedstawiciel KNSK sądzi, że komunikacja autobusowa na Mogilskim jest źle zorganizowana, ponieważ trzeba pokonywać różnicę poziomów, a przy przesiadce autobus – autobus, trzeba to wykonać aż dwukrotnie. – Na węźle mogilskim mamy brak integracji komunikacji autobusowej i tramwajowej. Do różnicy poziomów dochodzą duże odległości międzyprzystankowe. Przy przesiadce autobus – autobus największa odległość to jest aż 350 m a przy przesiadce autobus – tramwaj około 160 m – mówi Banet.

Kolejną istotną wadą jest mała przejrzystość. Zwłaszcza przyjezdnym trudno odszukać z którego przystanku odjeżdżają tramwaje danej relacji. Na większości przystanków na próżno szukać schematu węzła. Zdecydowanym udogodnieniem byłaby duża mapa z schematem Ronda Mogilskiego, oraz wyraźne oznaczenie strzałkami w którym kierunku odjeżdżają tramwaje z danego przystanku.

– Mimo wielu wad, Rondo Mogilskie ma wiele zalet. Dobrze zintegrowano komunikację tramwajową i zwiększono niezawodność węzła poprzez lokalizację przystanków na wylotach skrzyżowań. Niezawodność zwiększyła się dzięki wyodrębnieniu strefy tramwajowej od samochodowej. Poprawie uległo bezpieczeństwo pasażerów, ponieważ zmniejszyła się ilość potencjalnych punktów kolizji. Zaletami węzła jest zdecydowanie bezpieczeństwo i niezawodność, niestety zostało to uzyskane kosztem braków w zwartości i przejrzystości – komentuje Banet.