Saloniki: Pierwszy grecki system metra bez maszynistów

Pierwsza linia liczy 10 km długości i 13 stacji. Szczególny charakter ma stacja Venizelou, przy której urządzono podziemne muzeum z wykopanymi przy budowie metra znaleziskami archeologicznymi – według zarządców ma to być największy urządzony w metrze tego typu obiekt na świecie. Drugie, mniejsze stanowisko archeologiczne można oglądać przy stacji Agia Sophia. Na przyszły rok zapowiedziano otwarcie odgałęzienia z 5 stacjami, zakończonego na stacji Mikra.

18 bezzałogowych składów zapewnia kursowanie co ok. 3 minut. Po uruchomieniu wspomnianej odnogi tabor ma rozrosnąć się do 33 jednostek, a odjazdy na wspólnym odcinku – dwukrotnie zagęścić. Czas przejazdu metrem z zachodniej do wschodniej części miasta (Neos Sidirodromikos Stathmos – Nea Elvetia) wynosi 18 minut. Oczekiwane dzienne potoki pasażerskie to 313 tysięcy ludzi. Według wyliczeń ma to być ekwiwalent wyeliminowania 57 tysięcy samochodów i przekładać się na zmniejszenie emisji dwutlenku węgla o 212 ton.

Tabor dostarczyło Hitachi Rail. Każda z jednostek ma 50 m długości i mieści 96 pasażerów na miejscach siedzących oraz 370 na stojących. Pojazdy poruszają się po torach o normalnym rozstawie z trzecią szyną, zasilającą je napięciem 750 V prądu stałego.

Zarówno ruszanie i zatrzymywanie pociągów, jak i otwieranie oraz zamykanie drzwi odbywa się automatycznie. Dla dodatkowego zwiększenia bezpieczeństwa na stacjach zamontowano drzwi peronowe. Sterowany komputerowo ruch jest nadzorowany zdalnie z całodobowego pomieszczenia kontrolnego, do którego dociera na żywo obraz rejestrowany przez kamery. Za zarządzanie ruchem odpowiada spółka joint venture THEMA, utworzona przez ATM (zarządca siedmiu autonomicznych systemów metra w Europie; 51% udziałów) i Egis (49%). Zawarty w czerwcu ubiegłego roku kontrakt będzie obowiązywał przez 11 lat. Jego wartość wynosi 250 mln euro.

Saloniki liczą nieco ponad 300 tys. mieszkańców, a ich obszar metropolitalny – około miliona. Przygotowania do budowy metra trwały od lat 80. ubiegłego wieku, a szerzej zakrojone (i często przerywane) prace budowlane – od roku 2006. Inwestycję dofinansowała Unia Europejska.