Tramwaje w San Diego

Dobrze działający system transportu publicznego w USA występuje jedynie w Chicago, Nowym Jorku i Waszyngtonie D.C. Jest on dobrze zorganizowany, intuicyjny, a co najważniejsze – efektywny, gdyż przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi punktami obszarów metropolitalnych jest w miarę szybkie. Podróże między punktem A i B w dużych miastach Stanów Zjednoczonych Ameryki, ze względu na duże odległości, są znacznie dłuższe niż w Europie.


Wschodnie Wybrzeże w transporcie publicznym ma pozycję dominującą w stosunku do Zachodniego Wybrzeża. Komunikacja zbiorowa w miastach stanów Kalifornia, Oregon i Waszyngton jest na bardzo niskim poziomie – z wyjątkiem San Diego, gdzie system transportu miejskiego oparty głównie na sieci tramwajowej funkcjonuje bardzo dobrze. Co najważniejsze: system lekkiej kolei miejskiej jest efektywny.


Sieć tramwajowa w San Diego zaczęła funkcjonować w 1981 roku. Obecnie składa się z trzech głównych linii: niebieskiej, pomarańczowej, zielonej, Cooper, a także zabytkowej, okrężnej linii uzupełniającej oznaczonej kolorem srebrnym, która kursuje wyłącznie w weekendy i dni świąteczne. Jest ona wytyczona przez śródmieście kalifornijskiego miasta. System składa się z 62 stacji, a łączna długość wszystkich linii tramwajowych to prawie 110 kilometrów. Najdłuższą linia (niebieska) ma 32 stacje (42,3 kilometrów długości). Zapewnia ona możliwość „taniego” dostania się do granicy USA z Meksykiem: po drugiej stronie muru znajduje się Tijuana.


O ile system zakupu biletów na komunikację miejską w Kalifornii jest przestarzały (w wielu miastach konieczny jest zakup przedpłaconej karty miejskiej lub dokonywanie płatności gotówką, bez możliwości otrzymania reszty, jeśli płaci się dużym banknotem), to w San Diego płatności można dokonywać kartą płatniczą lub za pomocą Apple/Google Pay. Jednorazowy, ważny dwie godziny, bilet kosztuje 2,5 dolara, zapewniając możliwość przesiadek m. in. na autobusy, które kursują często i są skorelowane z rozkładem jazdy tramwajów.