Wrocław: pierwsze tygodnie Polinki

W 2012 roku zakończyła się budowa tzw. Geocentrum – kompleksu Politechniki Wrocławskiej, z którego korzysta kilka wydziałów, głównie zajmujących się budownictwem, mechaniką i geologią. Nowy gmach, podobnie jak cały kampus uczelni, stanął tuż nad Odrą, ale na jej przeciwnym brzegu. Choć do najbliższego mostu – Mostu Grunwaldzkiego – jest relatywnie blisko, przejście między stojącymi naprzeciwko siebie wydziałami zajmowało jakieś 20 minut, trzeba było bowiem pokonać ponad 1,5 km.

Dwie czerwone gondole

Politechnika zaprojektowała więc nietypowe rozwiązanie, które miało ułatwić życie studentom i pracownikom – kolej gondolową nad Odrą. Inwestycja pochłonęła prawie 13 mln zł. Tylko połowa środków pochodziła z budżetu uczelni, resztę dołożyło – po burzliwych dyskusjach – miasto i Wojewódzki Fundusz Ochrony i Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Prace zakończyły się we wrześniu i wraz z początkiem roku akademickiego kolej gondolowa „Polinka” rozpoczęła działalność. Trasa pomiędzy ulicami Wyspiańskiego i Na Grobli ma 373 metry, a poruszające się z prędkością 5 m/s wagoniki pokonują ją w dwie minuty. Linię obsługują tylko dwie kursujące wahadłowo gondole austriacko-szwajcarskiej firmy Doppelmayr, największego na świecie producenta wyciągów górskich i innych systemów kolei linowych. I tak jest za każdym razem.
Do końca roku PWr nie pobiera opłat od pasażerów.

Długie kolejki i marsz mostem

Inaczej niż na wielu kolejkach o charakterze turystycznym, wsiadanie i wysiadanie odbywa się podczas postoju na jednej ze stacji, a nie przy spowolnionym biegu wagonu. Jednorazowo gondola zabiera maksymalnie 15 osób, osiem z nich ma miejsce siedzące. Sumarycznie z Polinki może skorzystać przy maksymalnym wykorzystaniu jej możliwości ok. 360 osób na godzinę.

W pierwszych dniach funkcjonowania kolejka budziła ogromne zainteresowanie wrocławian, którzy przyjeżdżali nad Odrę po prostu spojrzeć na nią z nowej perspektywy. Kiedy zainteresowanie „gondolowych turystów” minęło, nie zniknęły jednak kolejki. W godzinach szczytu – wtedy, kiedy kończą się wykłady po którejś ze stron rzeki – na przejazd trzeba poczekać nawet kilkanaście minut, przepuszczając kilka kursów. Na obu stacjach obsługa dba, by wagoniki nie były przeciążone. Ci najbardziej niecierpliwi odchodzą z ogonka i po staremu nadkładają drogi mostem.

Byłoby taniej i przez całą dobę

Powstanie Polinki jest z pewnością sukcesem inżynieryjnym – nietypowe w transporcie miejskim rozwiązanie zostało wprowadzone bez większych problemów. Kolejka posłuży też naukowcom w celach badawczych. Wydaje się jednak, że jeśli idzie o ruch pasażerów, znacznie bardziej funkcjonalna byłaby budowa zwyczajnej kładki przez rzekę. Liczba pieszych, która mogłaby z niej skorzystać, byłaby niemal nieograniczona. Pokonanie odległości ok. 400 metrów dla zdrowego człowieka nie stanowi większego problemu i nie zajmuje wiele więcej niż 2 minuty. Natomiast dla osób mających problemy z poruszaniem się podróż Polinką może być równie trudna, w przypadku wiszących na linie wagoników konieczne jest bowiem pokonanie stosunkowo dużej różnicy wysokości pomiędzy platformą przystankową a podłogą gondoli, by wejść do środka. Ruch nie byłby też ograniczony godzinami pracy kolejki. Nawet jeśli koszt budowy chodnika byłby porównywalny z kwotą wydaną na otwarcie Polinki, odpadłaby większość kosztów eksploatacyjnych.